یادداشت‌های روزانه‌ی من

از سر شب حالم گرفته است. دلم آشوب شده و دستم به کارم نمی‌رود. این روزها مشغول چیدن میوه‌ی نه ماهه‌ی کارمان هستیم و من شب‌ها تا ساعت دو سه‌ی نیمه شب به بازخوانی زندگی نامه‌ی شهدای مدافع حرم سرم گرم است و پس از خواندن و گریه کردن‌های اوایل دیگر برایم همه چیز عادی شده. هنوز هم البته دستم میلرزد به جای سردار سلیمانی بگذارم «شهید قاسم سلیمانی، فرمانده وقت سپاه قدس». این‌ها اما چیزی نبود که باعث استرسم شود، دستانم یخ ببندند و لپتاپ را بدون بستن پنجره‌ها ببندم.